Over appels en bomen

Ik heb mijn hele leven al gehoord dat ik niet op mijn familie lijk. Als de enige persoon van kleur van deze kant van mijn familie, kan ik er soms opvallend uitsteken in de familiefoto’s. Regelmatig werd er aan me gevraagd of ik geadopteerd was. En als kind, voordat je leert voor jezelf na te denken, ga je dat geloven en voor lief nemen. En soms vond ik dat best vervelend.

Mensen vinden dat ik niet op mijn familie lijk, dus lijk ik niet op mijn familie.

Maar is dat wel zo?

Met dit boekje wil ik de overeenkomsten en verschillen die ik heb met de vrouwen uit mijn familie vastleggen en daarmee vieren.

Ik doe dit om het aan mijn familie te laten zien, om het aan de wereld te laten zien, maar vooral om het aan mezelf te laten zien.

Hoe zie ik mezelf, hoe ziet mijn familie mij, hoe zien zij zichzelf?

En wat maakt ons, nou echt ons?

///

I've been told all my life that I don't look like my family. As the only person of color from this side of my family, I stand out in family photos. I have been regularly asked if I was adopted. And as a child, before you learn to think for yourself, you come to believe that and take it for granted. Sometimes I found that quite difficult to accept.

People think I don't look like my family, so I don't look like my family.

But is that really true?

With this book I want to capture and celebrate the similarities and differences I share with the women in my family.

I'm doing this to show it to my family, to show it to the world, but mostly to show it to myself.

How do I see myself, how does my family see me, how do they see themselves?

And what makes us, really us?